Մոռացկոտ դդումը շատ բաներ էր մոռանում։
Չէր կարողանում մի բան հիշել։
Ամեն օր մի բան էր մոռանում և չգիտեր ինչ անել։
Ամեն օր ոնց որ նույն օրը լինի։
Դդումը ջուր պիտի խմի,հաց պիտի ուտի։
Դդումը մտածում է, որ չի մեծանում։
Ու ամեն օր ուրիշ դդումներ էին գալիս Մոռացկոտ դդումի մոտ և ասում էին․
– Այ դդում, կարող ես տերևներ հավաքես։
-Այո,- ասաց Մոռացկոտ դդումը,- ես քո համար տերևներ կհավաքեմ։
Ու շատ խոսացին ու Մոռաացկոտ դդումը մոռացավ տերևներ հավաքել։ Նրա ընկերները դժգոհում էին իրենից և այլևս ընկերնություն էին անում, իսկ նա չէր էլ հիշում, որ ընկերներ է ունեցել;